تمامی باورهای اسلامی به یک مبنا بر می­گردد؛ توحید. چون مسلمانیم، فقط تسلیم خواسته های خداوند هستیم. در آداب مسلمانی، حرف اول و آخر را پسند و ناپسندهای خداوند می­زند. از این رو فرمان خداوند را در باره­ی تبعیّت از نبیّ اعظم صلّی­ الله‌­علیه­ وآله­ وسلّم می ­پذیریم و برای این که مسلمان باشیم، امام حسین علیه ­السلام را دوست داریم و از او پیروی می­ کنیم.

شیعه و سنّی از حضرت رسول صلّی­ الله‌­علیه­ وآله­ وسلّم چنین روایت کرده­اند:

أَحَبَ‏ اللَّهُ‏ مَنْ‏ أَحَبَ‏ حُسَيْناً؛ خداوند دوست دارد هر که حسین را دوست دارد. (ابن قولویه، کامل الزیارات/52؛ و محمد مرتضی زبیدی، تاج العروس 10/273)

اگر خداوند از انسان راضی نباشد، ادعای دوست داشتن خداوند ارزشی ندارد و انسان را به جایی نمی­رساند. آن کسی که امام حسین علیه ­السلام را دوست دارد و از او پیروی کند، محبوب خداوند می­شود.

نشان و معیار راستی و درستی ادّعای دوستی امام حسین علیه­ السلام، حرکت و تلاش در جهت کسب رضایت آن حضرت است. رضایتی که فقط با عمل صالح به دست می­ آید.  

دون شک در اسلام به عبادت خداوند و توجه به اعمال واجب و مستحب بسیار تأکید شده است. عبادت دو رکن دارد؛ ظاهر و باطن. ظاهرش، همان شکل فیزیکی است و باطنش، توجّه قلبی به خداوند متعال است. ظاهر را هر کسی می­تواند انجام دهد، حتّا اگر دین نداشته باشد. آیا فقط انجام عبادات می­تواند معیار مناسب برای شناخت افراد باشد؟ حجت الاسلام قرائتی خاطره­ای نقل می­کنند:

«یک دکتری هست رئیس دفتر یک کسی. یه زمانی بود، الان نمی­دانم! خیلی راجع به آن آقا حرف­های رنگارنگ می­زدند. من بعد زنگ زدم در مورد رئیس دفترش پرسیدم:

شما ایشان را که این قدر مریدش هستی، دو تا از کمالاتش را بگو. چون من شناختی روی ایشان ندارم؛ چون خیلی بعضی­ها می­ گویند خوب است و بعضی­ها می­ گویند بد است. شما بگو،

گفت: ایشان زیارت عاشورایش ترک نمی‌شود،

گفتم: دیگه؟

گفت: نماز شبش هم ترک نمی‌شود،

گفتم: خب، عمه ­ی من هم این کارها را می‌کرد!»