علی پا به این دنیا گذاشت و قلب عاشقان را محسور کرد و همگان را با انسانی آشنا کردکه پدر تمامی آفریدگان پروردگارش لقب گرفت روز پدر مبارک . . .

ولادت مولی الموحدین امیرالمومنین حیدر کرار شیر خدا مولود کعبه و فرا رسیدن روز پدر را خدمت شما تبریک و تهنیت عرض میکنم . . .

************

مکه پر شور و شعف ، کعبه می گیرد شرف قبله را قبله نما ، آمده میر نجف

*****************

میلاد مظهر علم و عزت و عدالت و سخاوت و شجاعت، اسد الله الغالب، علی بن ابیطالب، مبارک باد . . .

****************

ولادت باسعادت مولای عاشقان، امیر مؤمنان، علی علیه السلام، مبارک باد . . .

********************

ای تو کعبه را نگین، یا امیر المؤمنین
ای تو خلقت را پدر، وی خلائق را امین
کن نظر از روی لطف، به تمام پدران
روز سیزده رجب، ای امیر مؤمنان

***********************

دلم شده غرق سرور و شعف
کعبه شده بهر علی یک صدف
مرغ دلم رها شده به سوی
ایوان باصفای شاه نجف

 *****************

نیستم بیگانه، هستم آشنایت یا علی
از ازل دل داده بر مهر و ولایت یا علی
تا جمال خویش را در کعبه حق ظاهر کند
پرده گیرد از جمال دلربایت یا علی

 *************************

حضرت علی علیه السلام فرمود: کسی که زبانش را حفظ کند، خداوند عیب او را می پوشاند . . .

 ************************

حضرت علی علیه السلام فرمود: کار نیک را با منت باطل مکن .

صفحات: 1· 2

شبکه ی ارتباطی و مخفی وکالت، شیوه ای ابتکاری از سوی امام جواد و امام هادی(علیهما السلام) بود که جهت برقراری ارتباط منطقی و حساب شده با نمایندگان و کارگزاران خود در مناطق مختلف جامعه ی اسلامی [که تحت سلطه ی حاکمیت عباسیان بودند و تمامی رفتار و اعمال شیعیان زیر نظر و کنترل مأموران حکومت بود] تأسیس شد. 

به قلم: حجت الاسلام عباس جعفری فراهانی

اشاره

حضرت امام علیّ بن محمّدٍ الهادی علیه السلام در نیمه ی ماه ذی الحجة الحرام سال 212 هجری، در مکانی به نام «صریّا» در نزدیکی مدینه منوره، کودکی نورانی از مادری پاک دامن و با فضیلت به نام «سمانه مغربیة» پا به عرصه ی دنیا گذاشت. پدر بزرگوار آن حضرت، امام نهم حضرت محمّد بن علیّ الجواد(ع) بود.

امام هادی(ع) پس از 33 سال امامت و رهبری شیعیان، در سن 41 سالگی، در سوم ماه رجب سال 254 هجری در شهر سامرّاء به دست «معتزّ عباسی» ]خلیفه ی وقت عباسی] مسموم و به شهادت رسید. مشهورترین القاب آن حضرت: «نقیّ» و «هادی» و به «ابوالحسن الثالث» مکنّی می باشد.

ضمن عرض تسلیت و تعزیت شهادتِ مظلومانه ی سلاله ی پاک پیامبر(ص)، به پیشگاه حضرت بقیت الله الأعظم(عج)، مقام معظم رهبری، حضرت آیت الله خامنه ای(دام ظلّه)، مراجع عظام تقلید و عموم شیعیان و شیفتگان خاندان عصمت و طهارت(ع)، در این مقاله کوتاه، نگاهی به حوادث و رخ دادهای دروان پر فراز و نشیب زندگانی آن حضرت می پردازم:

1. علم و کمالات اخلاقی امام هادی علیه السلام

حضرت امام هادی(ع)، در خاندانِ پاک نبوّت و امامت رشد و تربیت یافت. پس از شهادت امام جواد(علیه السلام)، امام هادی(علیه السلام) در سنّ هشت سالکی منصب امامت را عهددار شد که نمونه ای کامل از رشد علمی و معنوی آن بزرگوار و واضح ترین دلیل بر حقّانیت خط و جریان اهل بیت رسالت(ع) در ادعای وصایت و خلافت و جانشین پیامبر اسلام(ص) و رهبری و هدایت امت اسلامی می باشد. ابن شهرآشوب در توصیف امام هادی(ع) می نویسد: چهره اش از همه ی مردم جاذب تر، و گفتارش از همه صادق تر بود. در ملاحت و کمال از همه برتر بود. وقتی سخن می گفت، نورانیتش افزون و وقتی سکوت می کرد، هیبت و وقارش بالا می رفت.

ابن حجر می گوید: ابوالحسن الثالث[علی بن محمد الهادی] در علم و سخاوت وارث پدرش[محمد بن علی الجواد] بود.

ابن صباغ مالکی می نویسد:… هر فضیلتی که گفته شود او زینت بخش آن هست، هر ستایشی که به عمل آید تفصیل و اجمالش نزد اوست. نفس او پاک و مهذّب و اخلاقش نیکو و رفتارش پسندیده است.

سلیمان بن ابراهیم قندوزی حنفی می گوید: به متوکل گفته شد، در منزل[علی بن محمد الهادی]، سلاح ذخیره شده و قصد خلافت دارد… . او مأمور فرستاد و شبانه به منزل آن حضرت، حمله شد ولی او را دیدند که لباسی از پشم بر سر کشیده و رو به قبله روی شن و سنگ ریزه نشسته و مشغول قرائت قرآن و زمزمه ی آیات وعد و وعید الهی بود… . متوکل پشیمان شد و دستور داد مبلغ 4000 دینار بدهکاری و قرض حضرت را بپردازند.

2. اوضاع سياسی، اجتماعی عصر امام هادی(ع)

مهم ترین ویژگی های خلافت عباسیان در عصر امام هادی(ع) عبارت بود از:

الف) زوال هبیت و عظمت خلافت:

تسلط بردگان و ترکان بر درستگاه خلافت یکی از نشانه های آن بود. خلیفه بیشتر مقام تشریفاتی داشت ولی با این وضع هرگاه خطری متوجه دستگاه خلافت می باشد همه وابستگان ، دستگاه در دفاع از آن و مقابله با مخالفان متحد می شدند.

ب) خوش گذرانی و هوس رانی درباریان:

شب نشینی ها، خوش گذاری ها، عیش و نوش ها و ریخت و پاش های درباریان و وابستگان به حکومت به اوج خود رسید بود و در یک کلمه، می توان گفت: خلافت اسلامی! غرق در فساد و گناه بود. صفحات تاریخ اسلام ، اخبار آن را ضبط کرده است.

ج) گسترش نهضت های علویان:

تلاش و کوشش عباسیان در ایجاد نفرت مردم به علویان و سادات و سرکوب شدید مخالفان به نتیجه بود، علویان با جدیت دعوت به « برگزیدگان آل محمد(ص)» را در نهان و آشکار تبلیغ می کردند و علی رغم کنترل مرکزیت سامرّاء و کنترل آمد و رفت و ارتباط با امام هادی(ع) ، نهضت ها و شورش های اعتراض گونه به فساد و انحراف دستگاه خلافت در مناطق مختلف مشاهده می باشد، به طوری که در فاصله سال 219 هجری ، 270 هجری، آمار 18 قیام و شورش علوی و غیر علوی ضبط شده است. اگر چه با کمی جمعیت انقلابیون و کمتر امکانات و ساز و برگ جنگی و قساوت دستگاه خلافت عباسی تمامی این قیام ها با شکست مواجه می شد.

3. علت اساسی شکست قيام های علويان

1. ضعف رهبری و فرماندهی، زیرا رهبران دارای برنامه کاملی در مبارزه خود و چگونگی آن نداشتند. طبیعی است وقتی قیامی و شورش، بدون برنامه ی کامل و هدف مند آغاز شود، با فشار حکومت نسبتاَ قوی و نیرومند به هم می ریزد و ادامه ی آن ممکن نخواهد بود. با توجه به اینکه امام هادی(ع) به علت فشار حکومت عباسی، مجبور بود برنامه خود را مخفی دنبال کند و از طرف دیگر امام هادی(ع) در زندان و محاصره دشمن بود و قادر به هدایت علنی قیام ها نبود.

2. رنگ و چهره ی قیام ها صد درصد اسلامی و با رهبری و مدیریت مذهبی و الهی نبود، بدیهی هر نهضت و قیامی که زنگ و بوی الهی(اخلاص) در آن نباشد، مورد تأیید رهبران الهی و امامان معصوم(ع) هم واقع نمی شد و قطعاَ به موفقیت نمی رسید. البته در این قیام ها، بعضی از یاران مخلص و شیعیان امام(ع) هم حضور داشتند ولی تعداد آن ها اندک بود و غالب مبارزین با اهداف غیر الهی و بیشتر با هدف شکست دادن عباسیان و بدست آوردن آزادی و رها شدن از ظلم و ستم بنی عباس و رسیدن به قدرت دنیوی بود!

4. شبکه ی پيچيده و دقیق وکالت

شبکه ی ارتباطی و مخفی وکالت، شیوه ای ابتکاری از سوی امام جواد و امام هادی(علیهما السلام) جهت برقراری ارتباط منطقی و حساب شده با نمایندگان و کارگزاران خود در مناطق مختلف جامعه ی اسلامی[که تحت سلطه ی حاکمیت عباسیان بودند و تمامی رفتار و اعمال شیعیان زیر نظر و کنترل مأموران حکومت بود] تأسیس شد. هدف اصلی این تشکیلات سازمان یافته، جمع آوری خمس، زکات، نذورات و هدایا از سوی شیعیان و علاقه مندان خاندان عصمت و طهارت(ع) بود که توسط وکلاء و نمایندگان یعنی جمع آوری و خدمت امام هادی(ع) ارسال می شد. از سوی دیگر این شبکه مأموریت داشت تمامی سؤالات و مشکلات فقهی و عقیدتی شیعیان و سایر مسلمانان را جمع آوری و پاسخ آن ها را از امام هادی(ع) دریافت و تحویل آنان دهد. فقدان تماس مستقیم بین امام هادی(ع) و پیروانش، نقش سیاسی، مذهبی شبکه وکالت و وکلاء را بالا برده بود، به نحوی که کارگزاران امام(ع) مسئولیت بیشتری در گردش امور ایفا می کردند و تجربه های فراوانی را در سازمان دهی شیعیان وخنثی نمودن توطئه های مخالفان جریان امامت منصوص به دست آوردند. این شبکه، نواحی بغداد، مدائن، کوفه، بصره، اهواز، قم، همدان، یمن و حجاز را فرا گرفته بود. امام هادی(ع) با حساسیت تمام فعالیت این شبکه و وکلای خود را کنترل و مکاتبات لازم را با آن ها انجام می دادند. برای نمونه حضرت هادی (ع) در سال 232 هجری، طی نامه ای به «علی بن بلال» وکیل خود در بغداد نوشت: من «ابوعلی بن راشد به جای «علیّ بن حسین بن عبد ربّه» منصوب کردم. چون او دارای صلاحیت لازم و هیچ کس بر او تقدم ندارد…».

5. انتقال امام هادی(ع) از مدینه به سامرّاء

پس از گزارش فرماندار مدینه به متوکّل مبنی بر خطرناک بودن حضور امام هادی(ع) به علت پایگاه مردمی آن حضرت در مدینه. امام هادی (ع) طی نامه ای گزارش او را خنثی کرد ولی متوکل پس از برکناری فرماندار، توطئه خود را با اظهار علاقه به امام(ع) مبنی بر اقامت در سامرّاء اعلام نمود و اظهار داشت، منتظر دیدار و ملاقات با حضرت می باشد!. امام هادی(ع) به ظاهر در سامرّاء آزاد بود ولی در واقع، تحت نظر مأموران مخفی متوکل به سر می برد. اذیت و آزار متوکّل و مأموران او نسبت به امام هادی(ع) و شیعیان و علاقه مندان ایشان، روز به روز افزوده می شد. یکی از آن موارد اجبار کردن حضرت برای حضور در مجلس بزم شراب و می گساری! بود که در آن مجلس، امام نهم(ع) چنان با قدرت و هیبت به موعظه پرداخت که خلیفه و اطرافیان او سخت پشیمان و شرمنده شدند!

متوکل عباسی در سال 236 هجری در اثر کینه و مبارزه با اعتقادات مقدس پیروان اهل بیت(ع) و برای اذیت شیعیان و جلوگیری از شورش آنان، دستور داد گنبد و حرم مطهر امام حسین(ع) در کربلا را ویران کنند! ولی این رفتار او باعث خشم بیشتر شیعیان شد به طوری که مردم مخالفت خود را به گونه های مختلف اظهار کردند و متوکل(لع)، در نتیجه این بی حرمتی به غضب الهی، گرفتار و توسط فرزندش کشته شد.

6. خدمات و میراث فرهنگی امام هادی(ع)

الف) مبارزه با غُلات

فرقه ها و گروه های منحرف فراوانی شروع به فعالیت فرهنگی کرده و مردم را فریب می دادند. یکی از آ ن ها، غُلات بودند که با غلو کردن در باره مقامات اهل بیت(ع) موجب اذیّت و آزار امام هادی(ع) و شیعیان می شدند. امام(ع) ضمن تبرّی جستن از آن ها، روشن گری های لازم را به شیعیان می دادند. رهبران گمراه غلات عبارت بودند از: علی بن حَسَکه قمی، قاسم یقطینی، حسن بن محمد بن بابای قمی، محمدبن نصیر فِهری و فارس بن حاتم که هدف واقعی آن ها بیشتر بی اهمیتی به عبادات و حدود شرعی و ضوابط اسلامی و رفتار بر طبق میل و هوس های خود و چشم طمع داشتن به اموال مردم و توجیه نبودن نسبت به کرامات و مقامات و علوم اهل بیت(ع) بود. حضرت امام هادی(ع)، طی نامه ای در پاسخ سؤالات مردم، به شیعیان اعلام کرد عقاید و افکار ابن حَسَکه باطل و او فردی منحرف و کافر می باشد.

ب) مبارزه با فتنه خلق قرآن!

فرقه معتزله که از عقل گرایان افراطی بودند با طرح موضوع مخلوق بودن قرآن اعلام کردند که اعتقاد به قدیم بودن غلط می باشد و باید با آن مخالفت کرد! [البته بحث مخلوق بودن قرآن در اواخر حکومت بنی امیه در جامعه ی اسلامی مطرح شد که در منابع تاریخ و فرق و مذاهب اسلامی موجود است. ولی در این زمان هم مجددا مطرح گردید…]. حضرت امام هادی(ع) سکوت در برابر این افکار را جایز نشمردند و با اعلام این که در باره قرآن فقط معتقد به«کلام خدا بودن» باشید، خط بطلانی بر بحث های جنجالی و بی فایده معتزله و گروه های دیگر کشیدند.

ج) تربیت شاگردان

مرحوم شیخ طوسی تعداد شاگردان امام هادی(ع) را 185 نفر می داند. مهم ترین آن ها عبارت بودند از: فضل بن شاذان نیشابوری، حسن بن سعید اهوازی، ایّوب بن نوح دراج، ابوعلی(حسن بن راشد)، حسن بن علی (ناصر کبیر)، عبدالعظیم الحسنی، عثمان بن سعید اهوازی، احمد بن اسحاق بن عبدالله اشعری قمی، ابراهیم بن مهزیار، ریّان بن صلت، یعقوب بن اسحاق وعلی بن مهزیار اهوازی.

د) مباحث فقهی، تفسیری، کلامی و تربیتی

از امام هادی(ع) علی رغم همه سختی ها و فشارهایی که از سوی حکومت بنی عباس متحمل می شد، سخنان و روایات ارزش مندی در موضوعات فقهی، تفسیری، اعتقادی و تربیتی به جای مانده است که مورد استفاده عموم مسلمانان و شیعیان و پیروان اهل بیت(ع) در طول تاریخ اسلام و تشیّع بوده، هست و خواهد بود. که برای نمونه می توان به زیارت جامعه کبیره که در کتاب شریف مفاتیح الجنان آورده شده اشاره کرد.

فضيلت ماه رجب و مناسبت‏هاي مهم آن

استاد سيد محمد جواد مُهري

ماه رجب، آغاز پرفضيلت‏ترين سه ماه سال است (رجب، شعبان و رمضان) كه هر سه ماه از مقام والايي در ميان ديگر ماه‏هاي سال برخوردارند. گو اين كه اين ماه، حتي در جاهليت نيز مورد احترام زيادي بوده و آن را حرام مي‏ناميدند زيرا جنگ و كارزار را نيز در اين ماه ناروا و ممنوع مي‏دانستند. و چون به احترام ماه رجب، تمام سلاح‏ها بر زمين گذاشته مي‏شد، آن را «اصم» نيز نام‏گذاري كرده‏اند.

رسول اكرم ـ صلي الله عليه و آله ـ در فضيلت اين ماه چنين مي‏فرمايد: «الا إن رجب شهر الله الأصم و هو شهر عظيم و انّما سمي الأصم لأنّه لايقارنه شهر من الشهور حرمة و فضلاً عند الله تبارك و تعالي».

«ألا انّ رجب و شعبان شهراي و رمضان شهر امّتي.»

«ألا و من صام من رجب يوما ايمانا و احتسابا استوجب رضوان الله الاكبر و أطفي صومه في ذلك اليوم غضب الله.»

اي مردم بدانيد كه ماه رجب ماه «اصم» خداوند است و همانا ماهي است بس عظيم و بزرگ و علت نام‏گذاري اين ماه به «اصم» اين است كه هيچ ماهي از ماه‏هاي سال از نظر فضيلت و حرمت نزد خداي تبارك و تعالي، به آن نمي‏رسد.

هان! ماه رجب و ماه شعبان دو ماه من‏اند و ماه رمضان ماه امّتم.

هان! هر كه يك روز از ماه رجب را با ايمان و براي رضاي خدا روزه بدارد، به نعمت رضوان بزرگ الهي نايل آيد، و روزه‏اش در آن روز خشم خداوند را فرو مي‏نشاند.

و آن چه بيش‏تر بر عظمت و احترام اين ماه افزوده است، مناسبت‏هاي آن است كه در رأس آن‏ها عيد بزرگ مبعث رسول اكرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ (27 رجب) و عيد ميلاد اميرالمؤمنين مولاي متّقين علي بن ابي‏طالب عليه افضل الصلاة والسلام (13 رجب) مي‏باشد.

(13 رجب) روز ولادت اميرالمؤمنين عليه السلام:

حضرت اميرالمؤمنين روز 13 رجب و 33 سال قبل از هجرت در كعبه ـ خانه خدا ـ به دنيا آمد. او نخستين و آخرين كسي است كه در كعبه زاده مي‏شود.

حافظ گنجي شافعي در الكفاية خود در اين باره مي‏گويد:

اميرالمؤمنين علي بن ابي‏طالب در مكه در بيت الله الحرام، شب جمعه 13 رجب، 33 سال پس از عام الفيل، متولد شد. هيچ كس جز او در خانه خدا به دنيا نيامده و نخواهد آمد و همين براي تعظيم مقام والايش كافي است.

شيخ صدوق در مورد ولادت امام علي عليه السلام چنين مي‏گويد:

يزيد بن قعنب مي‏گويد: من همراه با عباس بن عبدالمطلب و گروهي از بني عبدالعزي در برابر خانه خدا نشسته بوديم. ناگهان فاطمه بنت اسد به كنار خانه خدا آمد، در حالي كه 9 ماه از مدت حمل او به علي بن ابي‏طالب مي‏گذشت. درد زايمان بر او عارض شد، دست‏ها را به دعا بلند كرد و با خداي خود چنين مناجات نمود:

«پروردگارا! من به تو و پيامبران و كتاب‏هايي كه از سوي تو نازل شده است ايمان دارم و سخن جدّم حضرت ابراهيم خليل را گواهي مي‏دهم؛ همان كسي كه اين بيت عتيق را ساخت، پس به حق آن كس كه اين خانه را بنا كرد و به حق جنيني كه در شكم دارم، زايمان را بر من آسان فرما.»

يزيد بن قعنب ادامه مي‏دهد:

ناگاه ديديم پشت كعبه شكافته شد و فاطمه بنت اسد به درون خانه خدا وارد شد و از ديدگانمان پنهان ماند، سپس ديوار خانه به هم آمد! رفتيم كه قفل را باز كنيم تا از حقيقت قضيه آگاه گرديم ولي قفل خانه خدا باز نشد كه نشد. دانستيم كه اين امري است الهي.

سه روز بر اين منوال گذشت، در روز چهارم مادر علي ـعليه‏السلام ـ در حالي كه او را بر دست خود گرفته بود، از خانه خارج شد و چنين گفت:

«اني فضّلت علي من تقدمني من النساء لأن آسية بنت مزاحم عبدت الله عزوجلّ سرّا في موضع لايحبّ ان يعبدالله الاّ اضطرارا و انّ مريم بنت عمران هزت النخلة اليابسة بيدها حتي أكلت منها رطبا جنيّا و اني دخلت البيت الحرام فاكلت من ثمار الجنة و أوراقها فلما أردت أن أخرج، هتف بي هاتف: يا فاطمه! سمّيه عليا فهو علي والله العلي الأعلي يقول: اني شققت اسمه من اسمي و أدبته بأدبي و وقفته علي غامض علمي و هو الذي يكسر الاصنام في بيتي و هو الذي يؤذن فوق ظهر بيتي و يقدسني و يمجدني فطوبي لمن احبّه و أطاعه و ويل لمن ابغضه و عصاه».

همانا بر بانواني كه پيش از من بودند، برتري دارم زيرا آسيه دختر مزاحم در پنهاني و در جايي كه نبايد خدا را عبادت كنند، به پرستش و عبادت خدا مي‏پرداخت و مريم دختر عمران، درخت خشك خرما را تكان داد تا از آن رطب تازه بچيند و بخورد، و اما من در خانه خدا وارد شدم (و مهمان او گشتم) و از ميوه‏ها و برگ‏هاي بهشتي تناول كردم و هنگامي كه خواستم از خانه بيرون آيم، هاتفي مرا ندا داد كه: اي فاطمه! فرزندت را «علي» نام گذار چرا كه او علي و بزرگ است و خداي علي اعلي مي‏فرمايد: من نام او را از نام خود برگرفتم و او را به آداب خود ادب كردم و بر پنهاني‏هاي علمم آگاه ساختم. او كسي است كه بت‏ها را در خانه‏ام مي‏شكند. او كسي است كه بر پشت بام خانه‏ام اذان مي‏گويد. او كسي است كه مرا بسيار ستايش و تمجيد مي‏كند. پس خوشا به حال كساني كه او را دوست داشته باشند و اطاعتش كنند و واي بر كساني كه او را دشمن داشته و مخالفتش نمايند.

اين عيد سعيد را به مقام شامخ حضرت وليّ اللّه الاعظم أرواحنا لتراب مقدمه الفداء، تهنيت عرض مي‏كنيم و اين روز فرخنده را به تمام پيروان و علاقمندان و شيعيان آن حضرت به ويژه ملت فداكار ايران كه افتخار پيروي از وجود مقدسش را دارد، تبريك مي‏گوييم و اميدواريم خداوند ما را جزء شيعيان واقعي آن حضرت قرار دهد و در روز تقسيم بهشت و دوزخ، ما را جزء ساكنان بهشت برينش به حساب آورد، هر چند لياقت همنشيني با آن انوار الهيه را نداشته باشيم، زيرا بي‏گمان ما محبّ و علاقمند او و فرزندان معصوم و مطهّرش هستيم و چنان كه پيامبر مي‏فرمايد: «المرء مع من أحبّ» پس بارالها ما را با هر كه دوست داريم محشور فرما.

يك بار ديگر اين عيد بزرگ را به مقام معظّم رهبري و ملت و امت اسلامي تبريك و تهنيت عرض مي‏كنيم.

مناسبت‏هاي ديگر ماه:

فهرست وار مناسبت‏هاي ديگر ماه بزرگ رجب را مي‏شمريم:

ـ اول رجب: سالروز ولادت پيشواي پنجم، حضرت امام محمد باقر ـ عليه السلام ـ است كه در نخستين روز از ماه رجب سال 57 هجري در مدينه منوّره به دنيا آمد. آن حضرت چهار سال از عمر مباركش را با جدّ بزرگوارش امام حسين ـ عليه السلام ـ گذراند و 35 سال با پدرش امام سجاد عليه السلام. و پس از شهادت پدر، 18 سال زندگي كرد كه مدت امامت آن حضرت را تشكيل مي‏دهد.

امام باقر ـ عليه السلام ـ در روز هفتم ذي حجّه از سال 114 هجري در سن 57 سالگي به شهادت رسيد.

روز ولادت آن بزرگوار را به عموم شيعيانش تبريك و تهنيت مي‏گوييم.

ـ دوم رجب: امام علي بن محمد الهادي عليهما السلام، دهمين امام و پيشواي شيعيان در روز دوم رجب يا پنجم رجب از سال 212 يا 214 هجري در روستايي به نام «بصريا» نزديك مدينه منوره به دنيا آمد. و طبق برخي روايات در روز سوم رجب يا 25 جمادي الثاني از سال 254 هجري در سامرا به شهادت رسيد. امام هادي ـ عليه السلام ـ 6 سال و 5 ماه همراه با پدر زندگي كرد و پس از شهادت پدر 33 سال زيست كه مدت امامتش مي‏باشد.

روز ولادت حضرتش را به شيعيانش تبريك، و روز وفاتش را تسليت مي‏گوييم و اميدواريم خداوند ما را با آن حضرت محشور فرمايد.

ـ دهم رجب : امام نهم، حضرت محمد بن علي الجواد عليهماالسلام در روز جمعه دهم ماه رجب از سال 195 هجري به دنيا آمد. آن حضرت در سن 8 يا 9 سالگي به امامت رسيد و 17 سال مدت امامتش به طول انجاميد، يعني عمر مباركش از 26 سال تجاوز نمي‏كند. ولي به هر حال سنّ و سال براي آن بزرگواران و پيشوايان معصوم مطرح نيست، چه اين كه آن‏ها برگزيدگان خدايند و از آغاز تولد، انسان كامل هستند «و آتيناه الحكم صبيّا».

امام جواد روز ششم ذي حجّه يا به قولي در روز آخر ماه ذي‏قعده ازسال 220 هجري به شهادت رسيد.

روز ولادت اين امام معصوم بر همه پيروانش مبارك باد.

ـ 25 رجب : در اين روز، هفتمين اختر تابناك آسمان امامت و ولايت حضرت امام موسي كاظم ـ عليه السلام ـ در سن 55 سالگي در سال 183 در زندان سندي بن شاهك ـ لعنة الله عليه ـ و به دستور هارون الرشيد عباسي ـ لعنة الله عليه ـ به شهادت رسيد.

امام كاظم ـ عليه السلام ـ كه معروف به باب الحوائج است 55 سال مدت عمر مباركش مي‏باشد كه 25 سال آن دوران امامتش است.

فرا رسيدن روز شهادت آن حضرت كه روز غم و اندوه مسلمين است را تسليت مي‏گوييم و اميدواريم اين باب الحوائج ما را در روزي كه «لاينفع مالٌ و لابنون» است، دست ما را بگيرد و شفاعتمان كند، آمين رب العالمين.

ـ 27 رجب : يكي از بزرگ‏ترين اعياد اسلامي است. روزي است كه رسول خدا به پيامبري مبعوث شد و وحي بر آن حضرت نازل گشت. امروز روز ولادت اسلام است و روزي است كه مردم از ظلمات بيرون آمدند و به نور پيوستند، لذا بر امت است كه امروز را در سراسر جهان جشن بگيرند و شادماني كنند؛ جشني بزرگ كه سزاوار اين روز بسيار بزرگ باشد.

«هو الذي بعث في الأميين رسولاً منهم يتلو عليهم آياته و يزكّيهم و يعلّمهم الكتاب والحكمة و ان كانوا من قبل لفي ضلال مبين».

حضرت اميرالمؤمنين ـ عليه السلام ـ دوران بعثت را چنين تعريف مي‏كند:

«پيامبر در حالي برانگيخته شد كه مردم در فتنه‏ها و آشوب‏ها و سرگرداني‏هاي دوران جاهليت گرفتار بودند، همان فتنه‏ها كه طناب خانه دين را مي‏گسست و ستون‏هاي ساختمان يقين را درهم مي‏ريخت. در اصل دين اختلاف افتاده و مطلب بر مردم مشتبه شده بود، آن سان كه راه رهايي از آن حيرت‏ها و سردرگمي‏ها تنگ شده و مصدر هدايت و راهنمايي از ديدگانشان مخفي مانده بود.

پس راه حق گمنام و كوري ضلالت، جهان را فراگير شده بود. خداوند و پروردگار خود را نافرماني مي‏كردند و شيطان دور شده از رحمت الهي را اطاعت مي‏نمودند. ايمان از ميان رفته بود و ستون‏هايش درهم ريخته و نشانه‏هايش ناشناخته مانده و راه‏هايش فرسوده و جاده‏هايش برطرف شده بود. شيطان را فرمان مي‏بردند و در راه‏هايش گام مي‏نهادند و به آبخورهايش سر مي‏زدند و شيطان پرچم‏هاي خود را توسط آنان برافراشته مي‏كرد. در فتنه‏هايي كه مردم را پايمال نموده و همگي در آن سرگردان و گرفتار آمده بودند…»(نهج البلاغه، خطبه2)

اين روز بسيار فرخنده و عيد سعيد را به عموم مسلمين به ويژه برادران و خواهران مسلمان ايران كه افتخار پيروي صادقانه از رسول‏الله را دارند، تبريك و تهنيت فراوان عرض مي‏كنيم.

مبارك باد بر ملت ايران اين عيد بزرگ اسلامي.

میلاد بانوی دو عالم حضرت زهرای مرضیه مبارک باد.

ای زمین گوش بسپار ، صدای هلهله می آید . از اوج آسمان ها ، صدای پایکوبی و شادی شنیده می شود . بوی بهترین عطرهای بهشتی فضا را آکنده است. ملائک ، صف به صف در انتظارند و سبد های گل در دست ، چشم انتظار ورود تک گل باغ آفرینش اند. همه شادند. راهش را با گل های بهشتی آزین بسته اند . فرش قدومش ،بال ملائک وچراغ راهش نور الهی است.

به پا خیزید یار دلبر آمد           عزیز حضرت پیغمبر آمد

           زمین فرش قدوم نازنینش              جهان روشن شد ازنور جبینش

فاطمه! ای گلواژه آفرینش!

کجا زبان ما را رسد که وصف تو گوییم و کجا به اندیشه ما آید که ذکرتو آریم، و کجا توان قلم بود که نقش حسن تو نویسد و کدام آینه است که درخشش نور تو را بتاباند.

فاطمه! ای بزرگ بانو!

ای نام تو، جامع کمالاتت که گویای عصمت آتش سوز توست. ای آن که دامنت، رسالت سردار توحید را پرورد. ای آن که مهر رخت، خورشید فروزان مریم و آسیه و خدیجه را فزونتر است؛ چرا که جهان بانوان را تو سروری. ای آن که شهد شهادت سوزانت را ازچشمه صداقت و اخلاص چشیده ای. ای آن که بر گرده گیتی، دوریحانه مصطفی (ص) را مادری، پس نقش آفرین کربلای تویی؛ آری ……...

بوی گل و یاسمن از فاطمه …

               طرح گل فاطمه را ریخته             کوثر و یاسین به هم آمیخته

            غنچه طاها که ز یاسین زده            شعله به جان گل و نسرین زده