شور شعور عاشورایی

واقعه تاریخی-عقیدتی عاشورا، واقعه ای است که نام و یاد آن با اشک و آه و غم و اندوه و همراه بوده است .شوق سوختن برای مصائب اهل بیت(ع) در دل هر مسلمان به ویژه شیعیان و بلکه در دل هر انسان آزاداندیشی موج می زند و هویت مکتب اهل بیت (ع) شکل می دهد.

بدیهی است که در میان حوادث و وقایع تاریخ اسلام، واقعه عاشورا نقش عظیم و تعیین کننده ای در روشن گری راه و هدایت برای جوامع بشری داشته است.  به راستی آنچه در این واقعه عظیم جلوه و فروغ خاصی دارد، سیره و روش ائمه اطهار(ع) در زنده نگه داشتن این حماسه و فرهنگ عاشورا است. حماسه عظیم عاشورا را به جهانیان پیام داد که «مرگ سرخ به از زندگی ننگین است». حادثه کربلا نوری در دلها تاباند که هرگز نه خاموشی نگراید. شوری د دلهای آزادگان و تشنگان حقیقت نهاد که هرگز به سردی نگراید و شعوری به مغزها داد که همواره راه خونین شهادت را پر رهرو نگه دارند.

حادثه کربلا دانشگاه انسان سازی می باشد. با وجود اینکه در ساله پیش اتفاق افتا اما برای تمام ادوار تاریخ درس دارد. درس شجاعت و ایثار و عزتمندی. استفاده از حوادث گذشته و تاریخ  است که آینده انسان را تضمین می کند. حادثه عاشورا را نباید فقط عزا و مصیبت در ذهن باشد در حالیکه عزادلری ارزش و اعتبار است.

امام حسین(ع) فرمود: «اگر دین جدم رسول گرامی اسلام(ص) تداوم نمی یابد جز با کشته شدن من، پس ای شمشیرها بدن مرا پاره پاره کنید».[1]

هدف امام حسین(ع) از قیام این بود که دین جدش پایدار بماند. امام حسین(ع) کشته نشد که امتش فقط برایش گریه کنند، باید شور و گریه امت همراه با شعور و معرفت باشد. پس باید به ارزیابی هماره ی این حقیقت پرداخت و لحظه ای از حماسه خونین عاشورا غفلت نکرد. شور به تنهایی برای زنده نگه داشتن حادثه عاشورا کفایت نمی کند. زیرا شور، لحظه ای می باشد و تمام عرصه زندگی انسان را در بر نمی گیرد اما شعور آن است که با تفکر و تعقل، بصیرت همراه باشد تا نسبت به یک موضوع آگاهانه رفتار شود. شعور جاودانه است چون با تفکر همراه است و این تفکر در همه لحظات زندگی انسان جاری است و مانع می شود که انسان خلاف حسین رفتار کند. بنا براین بهتر است که شور با شعور تلفیق گردد تا اثر آن همیشگی و دائمی باشد و همچون خونی که در رگها جاری است در همه شئونات و جامعه ساری و جاری باشد.

. کتاب عاشورا و جایگاه آن در نهج البلاغه، محمد دشتی، ص23.[1]