غفلت از یار، گرفتار شدن هم دارد

از شما دور شدن، زار شدن هم دارد

هر که از چشم بیفتاد، محلش ندهند

عبد آلوده شدن، خوار شدن هم دارد

عیب از ماست که هر صبح نمی­بینیمت

چشم بیمارشده، تار شدن هم دارد

همه با درد به دنبال طبیبی هستیم

دوری از کوی تو، بیمار شدن هم دارد

ای طبیب همه، انگار دلت با ما نیست

بد شدن، حسّ دل­آزار شدن هم دارد

آن قدر حرف در این سینه­ی ما جمع شده

این همه عقده، تلنبار شدن هم دارد

از کریمان، فقرا جود و کرم می­خواهند

لطف بسیار، طلبکار شدن هم دارد

نکند منتظر مردن مایی آقا؟!

این بدی، مانع دیدار شدن هم دارد

ما اسیریم، اسیر غم دنیا هستیم

غفلت از یار، گرفتار شدن هم دارد

علی اکبر لطیفیان

ÙÙÙÙÙÙÙÙÙÙÙÙÙÙÙÙÙÙÙ

السلام علیک یا مولانا صاحب الزمان

بغض مي­كنم و همه مي­گويند

حساسيت فصلی است!

من

به فصل فصل اين روزگارِ بي تو حساسم!

اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلِيِّـكَ الفَرَج

مهدی جان

انگار دلم باز هوس قفس کوی تو دارد، انگار امروز دلتنگ طلوع بی غروب نوازشهای دیدار مسیحایی توست

چه نشینم که ببینم تو کی آیی

سال از سال گذشت، جمعه در جمعه گذ شت، ماه از نیمه گذشت

به دیدار تو خود می آیم

بازهم حرف آخر و آخر حرفم را با بغض می خورم و می ماند تا تو بیایی و بغض گفتن وا شود و دل هر آنچه می خواهد بگوید

گل نرگس

یاس زهرا

آمدنت با گل باران اقاقی های عالم گلباران 

اى كـشـتـى نـجات ! اينك گرفتاران امواج پرتلاطم درياى فساد و ظلم و طغيان در انتظار ظهورت لحظه شمارى مى كنند.

اى روزنه اميد! اينك اسيران زنجير استعمار و گرفتاران استبداد، با انتظار روز رهايى از قـيـد اسـارت ظـلم ، دل خوش ‍ كرده و شبهاى ظلمانى و تاريك بيداد را به اميد نور عدالت تو، سپرى مى كنند.

اى چـشـمـه سـار جـوشـان فـضـيـلت ! ايـنـك تـشنه كامان علم و دانش در انتظار جرعه اى از اقيانوس بيكران علم تو صف كشيده اند.

اى بهار آزادى ! اينك مظلومان و بيچارگان و ستمديدگان چشمان خسته خود را به قطرات بارش ابر عدالت تو دوخته اند.

اى مايه اميد، اى آرزوى دل اوليا، اى آنكه شبهاى تار انبيا به اميد ظهورت رقم خورده .

اى آنكه خشم پرخروش ملكوتيان به ياد انتقامت ، فروكش !

و اى آنكه قلب پر خون على عليه السلام را تو مايه تسكين !

اى آنكه پهلوان شكسته زهراى اطهر عليهاالسلام را تو مرحم !

اى آنكه قلب شكسته حسن عليه السلام را تو درمان !

اى آنكه خون پاك شهيدان را تو منتقم !

اى آنكه بازوان به زنجير كشيده اسيران را تو نوازش !

بيا! تا شكوفه هاى بهارى  …..

التماس دعا

غیبت چیست؟

چه مفهومی می شود برای آن تعریف کرد؟

نیستی؟! فقدان؟! نبودن؟!

فاصله زمانی؟! بُعد مکانی و تفاوت جغرافیایی؟!

عدم شناخت و معرفت؟!

خالی بودن از عواطف مهرآمیز؟!

بی ­مهری و بی ­محبتی؟!

و شاید هم عصاره و مجموعه ­ای از همه ­ی این موارد و نکات.

همه ی این واژگان، برانگیزاننده و بیان­گر حسی منفی بوده و نشان از کوتاهی و کاستی دارند و حکایت­گر حقیقتی تلخ­ اند، که البته می­تواند بستگی به تعبیری داشته باشد که ما از این واژه ارائه می­دهیم.

آری! غیبت هر مفهومی داشته، سهم ما در این تلخی و تیرگی، پنهان کردنی نیست؛ به گردن ماست!

به گردن منی که آن را به سلیقه ­ی خویش می­آرایم و رنگ می­زنم؛

رنگ بی­معرفتی و لعاب دوری و فاصله… فرسنگ­ها فرسنگ… فیزیکی و جغرافیایی به آن معنای بُعد مکان می­دهم؛

در توهم و خیالم نقش آن را بر ستاره­ ها حک می­کنم؛

در خیال و رویایم خانه­ ی مولایم را در کهکشان­ها نقش می­زنم؛

در ژرفای چاه متروکه؛

یا کوره­ راه­های صعب ­العبور کوهستان خیمه ­ای برایش بر پا می­کنم…؛

گاه اورا لابه­لای اوراق کتاب­های کهن جای می­دهم و در آینده­ای بس نامعلوم که باید منتظر بمانم تا متولد شود یا نه… میان پیله­ای از پندارهای خود تنیده، محصور می­سازم؛ نه او را، که خود را.

و از دسترسم دورش می­کنم، یا ازدسترسش دور می­شوم؛

چون خورشیدی که از این فاصله گرما­بخشی نداشته، نوری از او به ما نمی ­رسد مگر به کم­ترین پرتوای.

مگر از صاحب ­اختیاری غیور، پدری مهربان و یاوری دلسوز و هم ­صحبتی صمیمی، سرپرست متعهد، سرور و مقتدای بی­جایگزین و مولای گرامی­ام حضرت مهدی عج صحبت نمی­کنم؟!

پس چرا بین من و او تا این حد تباین است و فراق و تعریف و توصیف­هایم همه حجاب­ اند اندر حجاب؟!

اگر که همواره از کوچه ­هایمان گذرمی­کند…،

و اگر بر فرش­هایمان قدم می­نهد…،

در مجلس و محفلمان به تجدید دیدار و صله­ی ارحام، ولیمه­ی حج و شادباش عروسی و تعزیت سوگواری و احوال پرسی کنار بستر بیماری و…  شرکت می­جوید…،

در میانمان رفت و آمد و گفت­وگو می­کند…،

در سیمای یک آشنای قدیمی یا کسی که جایی دیده­ایم و اسمش در خاطرمان نمانده…،

و آیا با همین جسم پاک و بدن مادی نیست؟!

پس با این همه، آیا هنوز باید غیبت را دوری جسمانی معنا کنیم و در پی ایجاد پیوند خیالی باشیم.

وقتی اذن ظهور می­گیرد، پرچم قیام بر می­افرازد، همه می­گویند: عجب! من که این بزرگوار را می­شناسم، هم­صحبت و هم­مسجدی­ام بوده و همسفر حج!

آیا جای آن نیست که خود را به­ی وجدان کشانده و خطاب کنم:

چه کرده­ای که غیبت این قدر پیچیده و رمزآلود گشته است؟!

چرا با مولایت این قدر صمیمی و بی­ریا نبوده­ای که او خود را به تو معرفی نماید؟!

از تو چه دیده که خویشتن را از تو در حجاب کرده؟!

مگر غیبت از آن نیست که زیر یوغ بیعت سلاطین نباشد؟! تو که سلطان نبوده­ای، بیم او نسبت به تو از چیست؟!

نکند پای محظوری در میان بوده که مانع و سدّ میان این معارفه و نزدیکی جسمانی شده؟!

مثلاً حق رفاقت را پاس نداشته و مؤدب به آداب محضرش نگشته­ای؟!

شاید عادت به غیبت و بدگویی، تند­خویی و بد­زبانی، یا کم­کاری و کم­فروشی،  شاید به سبب هم صحبتی سبک­سران و و وقت تلف کردن­های بطالین عادت کرده­ای؟!

کدام خطر از ناحیه­ی تو تهدیدش نموده ؟!

شاید که سنخیتی در تو نیافته؟!

صاحب سرّ و محرم راز او نبوده­ای که …؟!

… فراموش نکن اگر بجویی خواهی یافت؛

اگر نگاه کنی خواهی دید؛

اگر معرفت بیابی خواهی شناخت؛

و اگر دوستش داشته باشی و دوستی­ات را به عمل هم ثابت کنی، محبوبش خواهی شد.

خدایا! دیدار سیمایش، طلعت نورانی­اش را روزی فرما تا رو در رو بگوییم: دوستت داریم مولا!

آقا اجازه! دست خودم نیست خسته‌ام

در درس عشق من صف آخر نشسته‌ام

یعنی نمی‌شود که ببینم سحر رسید؟

درس غریب «غیبت کبرا» به سر رسید؟

آقا اجازه! بغض گرفته گلویمان

آن قدر رد شدیم که رفت آبرویمان

استاد عشق! صاحب عالم! گل بهشت!

باید که مشق نام تو را تا ابد نوشت

اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج

دعا پشت دعا برای آمدنت

          گناه پشت گناه برای نیامدنت

دل درگیر ، میان این دو انتخاب

            کدام آخر؟ آمدنت یا نیامدنت ؟